“รักพายุครับ” เป็นคำที่ฉันจะพูดกับพายุเสมอ และฉันก็สอนให้พายุบอกรักฉันตั้งแต่เขาเริ่มพูดได้ ฉันบอกว่า อย่าอายที่จะ “บอกรัก” คนที่เรารัก เพราะเราไม่มีวันรู้ว่าวันไหนที่คนที่เรารักจะจากเราไป
“rák Payu kráb” bpen kam têe chăn jà pûut gàb Payu sà-mĕr láe chăn gôr sŏrn hâi Payu bòrk rák chăn dtâng-dtàe kăo rêrm pûut dâi chăn bòrk wâa yàa aai têe jà bòrk rák kon têe rao rák prór rao mâi mii wan rúu wâa wan năi kon têe rao rák jà jàak rao bpai
ในชีวิตของฉันมีคนที่รักมาก ๆ เพียงไม่กี่คน ถ้าไม่นับพายุก็มี พ่อ แม่ ย่าและลุง เชื่อไหมว่าตั้งแต่ฉันเกิดมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันยังไม่เคยบอกรักพวกเขาเลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ ก็ไม่เคยมีใครสอนฉันให้ “บอกรัก” พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่กล้า “บอกรัก” คนที่ฉันรักจริง ๆ นะ
nai chee-wít khŏng chăn mii kon têe rák mâak mâak piang mâi gèe kon tâa mâi náb Payu gôr mii pôr , mâe , yâa láe lung chêua măi wâa dtâng-dtàe chăn gèrt maa jon tĕung túk wan née chăn yang mâi koei bòrk rák pûak-kăo loei sàk-kráng prór dtâng-dtàe dèk dèk gôr mâi koei mii krai sŏrn chăn hâi bòrk rák por dtoh-kêun bpen pûu-yài láew chăn mâi glâa bòrk rák kon têe chăn rák jing jing ná !
หลายปีก่อน พ่อของฉันป่วยหนักนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันไปเยี่ยมพ่อทุกวัน ฉันจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี ระยะทางจากบ้านไปโรงพยาบาลค่อนข้างไกล ฉันขับรถประมาณชั่วโมงกว่า ๆ ระหว่างทางที่ฉันกำลังขับรถไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล ฉันคิดอะไรมากมายอยู่ในหัวสมอง ฉันคิดว่าถ้าเราต้องจากกันโดยที่ฉันไม่มีโอกาสบอกรักพ่อเลยสักครั้ง ฉันคงจะเสียใจมากที่สุด ฉันบอกกับตัวเองว่า วันนี้ฉันจะต้องบอกรักพ่อให้ได้ ฉันขับรถไปและฝึกซ้อมไป “หนูรักพ่อ หนูรักพ่อ”
lăai bpii gòrn pôr khŏng chăn bpùai nàk norn yùu têe rong-pá-yaa-baan chăn bpai yîam pôr túk wan chăn jam kwaam rúu-sèuk dton-nán dâi dii rá-yá taang jàak bâan bpai rong pá-yaa-baan kôn-kâang glaai chăn kàb-rót bprà-maan chûa-mohng gwàa gwàa rá-wàang taang têe chăn gam-lang kàpb-rót bpai yîam pôr têe rong pá-yaa-baan chăn kít à-rai mâak maai yùu nai hŭa sà-mŏrng chăn kít wâa tâa rao dtông jàak gan doi têe chăn mâi mii o-gàat bòrk rák pôr loei sàk-kráng chăn kong jà sĭa-jai mâak têe- sùt chăn bòk gàb dtua aeng wâa wan née chăn jà dtông bòrk rák pôr hâi dâi chăn kàb rót bpai láe fèuk-sórm bpai “nŭu rák pôr nŭu rák pôr”
แต่เกิดอะไรขึ้นเมื่อฉันเห็นหน้าพ่อที่โรงพยาบาล ไม่มีคำพูดสักคำออกจากปากของฉัน ฉันจำไม่ได้ว่าฉันจับมือพ่อไว้นานแค่ไหน ฉันบอกรักพ่อมากมายหลายครั้ง แต่เสียงของฉันมันดังอยู่แค่ในใจของฉันเท่านั้น ฉันไม่กล้าเพราะฉันไม่เคย “บอกรัก” ใคร ฉันไม่เคยถูกสอนและฝึกที่จะพูดคำนี้ ฉันรู้สึกเสียใจจริง ๆ แต่ฉันสอนให้พายุ “บอกรัก” คุณตา (พ่อของฉัน) แทนฉัน
dtàe gèrt à-rai khêun mêua chăn hĕn nâa pôr têe rong-pá-yaa-baan mâi mii kam-pûut sàk kam òog jàak bpàak khŏng chăn chăn jam mâi dâi wâa chăn jàb meu pôr wái naan kâe năi chăn bòrk rák pôr mâak maai lăai kráng dtàe sĭang khŏng chăn man dang yùu kâe nai jai khŏng chăn tâo-nán chăn mâi glâa prór chăn mâi koei bòrk rák krai chăn mâi koei tùuk sŏrn láe fèuk têe jà pûut kam née chăn rúu-sèuk sĭa-jai jing jing dtàe chăn sŏrn hâi Payu bòrk rák khun dtaa (pôr khŏng chăn) taen chăn
ฉันบอกพายุว่า เราไม่มีวันรู้เลยว่า วันไหนที่เราจะต้อง “บอกลา” กัน หรือบางทีอาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะ “บอกลา” ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะ “บอกรัก” ต้องรีบฉวยโอกาสนั้น ห้ามพลาด
chăn bòrk Payu wâa rao mâi mii wan rúu loei wâa wan năi têe rao jà dtông “bòrk laa” gan rĕu baang-tii àat jà mâi mii máe-dtàe o-gàat têe jà bòrk laa dang-nán mêua mii o-gàat têe jà bòk rák dtông rêep chŭai o-gaat nân hâam plâat !
Don’t be shy to express your love because we do not know when we have to bid farewell.
“Mum loves you, Payu.” is something that I always tell Payu, and it is also something that I teach Payu to say all the time, ever since he began to learn how to speak. I told him not to feel shy in expressing his love for the people whom he loves. That is because we do not know when the person he loves may leave him.
Even though I have people whom I love in my life, there are not many of them. Apart from Payu, they consist of my parents, grandmother and uncle. Do you believe me if I were to say that I have never once said the word, love, to them ever since I was born? That is because no one taught me to express my love for them. After I have grown up, I never dared to tell them that I love them!
Many years ago, my father became very ill and spent many of his days in the hospital. Even though I had to drive over a very long distance for over an hour, I would still visit him every day.
During my journey to the hospital, my mind would always be whirling with many thoughts. But the thought that stood out the most was the situation where I no longer have the chance to express my love for him before we part from each other. Thus, I made up my mind to tell him that I love him. While I was driving to the hospital, I took the chance to practice saying, “I love you, father!”
By the time I saw my father at the hospital, the words I wanted to say to him were stuck in my throat. Not daring to speak out loud to my father, I later could not recall how long I held his hand and how many times I inwardly said that I love him.
Since no one taught me to express my love to those whom I love, I always felt very regretful. That is also why I always teach Payu to express his love for his grandfather (my father) on my behalf.
I explained to Payu that we can never predict the day when we have to ‘bid farewell’ or whether we would even have the chance to say farewell at all. As such, if we ever have the opportunity to express our love, we must seize it and not allow ourselves to miss it!