dĭeow man gôr pàan bpaiเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

        nai chee-wít khŏng kon rao          baang kráng gôr àrd-jà mii rêung dtàang dtàang mâak-maai kâo maa  táng dii láe mâi dii mêua mii pan-hăa pàan kâo maa          baang kon mâi săa-mârt jà pàan man bpai dâi       baang kon yom-páe     baang kon sîn-wăng           baang kon dtông túk-tor-rá-maan gàb pan-hăa nán nán    

mâe jà yùu gàb Payu dtà-lòrt bpai măi แม่จะอยู่กับพายุตลอดไปไหม

kam-tăam-yôt-hít tîi Payu tăam chăn bòi bòi gôr kuu       mâe jà yùu gàb Payu dtà-lòrt bpai măi          chăn dtòb kăo wâa  “châi kráp”      mâe jà yùu gàb lûuk sà-mŏe        dton-níi lûuk yang bpen dék yùu       mâe àrd jà dtông dern nam-nâa lûuk  pêua hâi sên-taang tîi lûuk jà dern bpai rârb-lêun    

tâa nèui mâak mâi dtông tór tam tâo tîi wăi gôr por ถ้าเหนื่อยมาก ไม่ต้องท้อ ทำเท่าที่ไหวก็พอ

dton-tîi Payu rian yùu chán mát-tá-yom 3      kăo bpen kon tîi khà-yăn rian dtàe prow-wâa kăo pêung maa rian tîi Singapore dâi sŏng bpii kwâa        láe tîi Singapore dtông rian wí-chaa dtàang dtàang  bpen paa-săa ang-grìt    sêung mâi ngâai săm-ràb Payu       kăo dtông chái kwaam pá-yaa-yaam yàang mâak ตอนที่พายุเรียนอยู่ชั้นมัธยม 3  เขาเป็นคนที่ขยันเรียน  แต่เพราะว่าเขาเพิ่งมาเรียนที่สิงคโปร์ได้ 2

mii kwaam-sùk gàb che-wít khŏng dton-aeng doi mâi dtông bprìeb-tîeb gàb che-wít khŏng krai มีความสุขกับชีวิตของตนเองโดยไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับชีวิตของใคร

            dton Payu bpen dèk dèk    chán mii nâa-tîi dtông kàb-rót bpai sòng Payu tîi rong-rian túk-wan      chán chôrb kàb-rót yîi-pùn kan lék lék bpai ráb láe sòng Payu tîi rong-rian  túg-wan    rong-rian níi bpen rong-rian ek-ka-chon              pûu-bpòk-krong kon èun jà  kàb-rót yú-ròap kan yài yài hrŭu-hrăa maa song lûuk tîi rong-rian    baang-kráng

baang-sing nai che-wít mâi dtông dii tîi-sùd dtàe yùu dâi bàab mâi túg gôr sùk-jai láew บางสิ่งในชีวิตไม่ต้องดีที่สุด แต่อยู่ได้แบบไม่ทุกข์ก็สุขใจแล้ว

        way-laa tîi Payu kíd-těung pôr tîi ting káo bpai       baang-kráng káo gôr jà pûud-těung che-wít krôb-krua khŏng pêuan pêuan láe kon rôb-khang     tîi duu-měuan jà mii che-wít krôb-krua tîi dii tîi-sùd láe òb-òun tîi-sùd บางครั้งเวลาที่พายุคิดถึงพ่อที่ทิ้งเขาไป   เขาก็จะพูดถึงชีวิตครอบครัวของเพื่อน ๆ และคนรอบข้าง     ที่ดูเหมือนจะมีชีวิตครอบครัวที่ดีที่สุดและอบอุ่นที่สุด         baang-wan Payu jà bòrk chán wâa        duu-sì pêuan kon níi     pôr-mâe  khŏng káo roui

mâi mii krai tam-hâi rao túg-jai dâi mâak tâo-gàb dtua rao aeng ไม่มีใครทำให้เราทุกข์ใจได้มากเท่ากับเราเอง

        dton Payu bpen dèk        baang-kráng pêaun pêaun dàa wàa kăo  lór-lian kăo tam-hâi kăo gròd láe sĭa-jai         kăo gèb aao maa kíd    chán bòrk kăo wâa          kam-pûud khŏng kon-èun tam-hâi rao túg-jai mâi dâi      thâr rao mâi gèb aao maa sài-jai         ตอนพายุเป็นเด็ก    บางครั้งเพื่อน ๆ ด่าว่าเขา  ล้อเลียนเขา      ทำให้เขาโกรธและเสียใจ    เขาเก็บเอามาคิด       ฉันบอกเขาว่าคำพูดของคนอื่นทำให้เราทุกข์ใจไม่ได้    ถ้าเราไม่เก็บเอามาใส่ใจ         mêua pêaun

kwaam-sùk yùu gàb rao dtà-lòrd way-laa ความสุขอยู่กับเราตลอดเวลา

        chán bòrk lûuk-chaai sà-mŏe wâa kwaam-sùk yùu gàb rao dtà-lòrd way-laa        máe-wâa nai baang-wan àrd-jà mii baang-yàang tîi tam-hâi rao rúu-sèuk  túg ,   tór-jai  ,  mâi sà-baai-jai  dtàe thâr rao mâi gèb aao rêung lào-nán maa kid mâak       rŭu mâi sŏn-jai man    kwaam-túg man gôr kâe pàan-maa ták-taai  láew gôr pàan bpai             man tam