way-laa tîi Payu kíd-těung pôr tîi ting káo bpai baang-kráng káo gôr jà pûud-těung che-wít krôb-krua khŏng pêuan pêuan láe kon rôb-khang tîi duu-měuan jà mii che-wít krôb-krua tîi dii tîi-sùd láe òb-òun tîi-sùd
บางครั้งเวลาที่พายุคิดถึงพ่อที่ทิ้งเขาไป เขาก็จะพูดถึงชีวิตครอบครัวของเพื่อน ๆ และคนรอบข้าง ที่ดูเหมือนจะมีชีวิตครอบครัวที่ดีที่สุดและอบอุ่นที่สุด
baang-wan Payu jà bòrk chán wâa duu-sì pêuan kon níi pôr-mâe khŏng káo roui mâak thâr káo yàak-dâi à-rai tîi paeng paeng pôr-mâe khŏng káo gôr jà súu hâi káo túg-yàang baang-wan Payu gôr maa lâo hâi chán fang wâa pêuan khŏng káo mii táng pôr láe mâe maa ráb láe sòng káo tîi rong-rian táng dton-chów láe dton-yen duu bpen krôb-krua tîi dii mâak mâak baang-wan Payu glàb maa jàak rong-rian káo bòrk chán wâa pêuan khŏng káo sòrb dâi tîi 1 kruu láe pêuan pêuan gôr jà chom wâa pêuan kon níi rian gèng tîi-sùd
บางวันพายุจะบอกฉันว่า ดูซิ เพื่อนคนนี้ พ่อแม่ของเขารวยมาก ถ้าเขาอยากได้อะไรที่แพง ๆ พ่อแม่ของเขาก็ซื้อให้เขาทุกอย่าง บางวันพายุก็มาเล่าให้ฉันฟังว่า เพื่อนของเขามีทั้งพ่อและแม่มารับและส่งเขาที่โรงเรียนทั้งตอนเช้าและตอนเย็น ดูเป็นครอบครัวที่ดีมาก ๆ บางวันพายุกลับมาจากโรงเรียน เขาบอกฉันว่า เพื่อนของเขาสอบได้ที่ 1 ครูและเพื่อน ๆ ก็ชมว่าเพื่อนคนนี้เรียนเก่งที่สุด
Payu pûud wâa gorn tîi pôr jà ting káo bpai káo koei mii bâan tîi sŏui tîi-sùd bâan tîi mii táng pôr láe mâe yùu dôui gan bpen krôb-krua tîi òb-òun tîi-sùd bâan tîi mii rót lăai lăai kan bâan tîi mii kon-chái koi tam hâi túg-yàang Payu kíd wâa che-wít khŏng káo dton-nán dii tîi-sùd bpen krôb-krua tîi nâa ìt-chăa tîi-sùd dtàe duu dton-níi sì bâan tîi koei sŏui tîi-sùd glàb glaai bpen bâan-raang tîi mâi-mii krai yàak jà aa-săi yùu pôr láe mâe gôr dtâang kon dtâang bpai kon lá taang rót lăai kan gôr jòrt yùu doi tîi mâi-mii krai yàak jà kàb jon rót start mâi tìd sìng dtàang dtàang nai che-wít khŏng káo tîi koei kíd wâa dii tîi-sùd glàb-glaai bpen lóm-lăew tîi-sùd
พายุพูดว่า ก่อนที่พ่อจะทิ้งเขาไป เขาเคยมีบ้านที่สวยที่สุด บ้านที่มีทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นที่สุด บ้านที่มีรถหลาย ๆ คัน บ้านที่มีคนใช้คอยทำทุกอย่างให้ พายุคิดว่าชีวิตของเขาตอนนั้นดีที่สุด เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาที่สุด แต่ดูตอนนี้สิ บ้านที่เคยสวยที่สุดกลับกลายเป็นบ้านร้างที่ไม่มีใครอยากจะอาศัยอยู่ พ่อและแม่ก็ต่างคนต่างไปคนละทาง รถหลายคันก็จอดอยู่โดยที่ไม่มีใครอยากจะขับ จนรถสตาร์ทไม่ติด สิ่งต่าง ๆ ในชีวิตของเขาที่เขาเคยคิดว่าดีที่สุด กลับกลายเป็นล้มเหลวที่สุด
chán tăam Payu wâa lûuk mii kwaam-sùk mái tîi mii o-gàrt dâi maa rian tîi Singapore lûuk mii kwaam-sùk mái tîi maa yùu nai HDB lék lék tîi Singapore lûuk mii kwaam-sùk mái tîi dtông tam-ngan bâan aeng doi-mâi-mii kon-chái maa chôui lûuk mii kwaam-sùk mái tîi dtông nâng rót-may bpai rong-rian aeng taan-tîi jà mii mâe kàb-rót bpai ráb-sòng Payu dtòrb wâa káo mii kwaam-sùk mâak-kwàa dton yùu tîi bâan lăng yài yài tîi muang Thai dtàe hěn pôr gàb máe bpai kon lá taang
ฉันถามพายุว่า ลูกมีความสุขไหมที่มีโอกาสได้มาเรียนที่สิงคโปร์ ลูกมีความสุขไหมที่มาอยู่ในHBDเล็ก ๆ ที่สิงคโปร์ ลูกมีความสุขไหมที่ต้องทำงานบ้านเองโดยไม่มีคนใช้มาช่วย ลูกมีความสุขไหมที่ต้องนั่งรถเมล์ไปโรงเรียนเองแทนที่จะมีแม่ขับรถไปรับ-ส่ง พายุตอบฉันว่าเขามีความสุขมากกว่าตอนอยู่ที่บ้านใหญ่ ๆ ที่เมืองไทย แต่เห็นพ่อกับแม่ไปคนละทาง
chán sŏrn Payu wâa baang-sing nai che-wít mâi dtông dii tîi-sùd dtàe yùu dâi bàab mâi túg gôr sùk-jai láew
ฉันสอนพายุว่า บางสิ่งในชีวิตไม่ต้องดีที่สุด แต่อยู่ได้แบบไม่ทุกข์ก็สุขใจแล้ว
Things in life does not need to be the best. Having just enough is sufficient to make us happy
Whenever Payu misses his dad, who had left him, he would sometimes talk about the loving families of his friends and those around him.
On some days, Payu would tell me ‘Look, this friend’s parents are so rich. They would always get him all the expensive things that he wants.’
From time to time, he would also tell me his friends have parents who would drop them off and fetch them from school every day. Also, they look like a happy family.
Every so often, after he returned home from school, he would tell me that his friend came in first on an exam. His teacher and friends would all be praising that he is the best at studying.
Payu said that before his dad left him, he had the prettiest house, where he lived with his parents in a warm family environment. It was a house with many cars and maids who would to do everything. He thought that that was the best time of his life and also a family that anyone would be jealous of.
However, currently the prettiest house became a haunted house where no one wants to live in. Both his parents had went their separate ways and there is not anyone who wants to ride the cars, to the point where none of them can start anymore. All the things that he used to think were the best had become a failure.
I asked Payu if he was happy to have an opportunity to go study in Singapore, live in a small HBD flat, do housework by himself and take buses to school on his own, instead of having his mom dropping him off. Payu answered that he was happier than the time when he was living in a big house in Thailand and had to see his mom and dad go their separate ways.