“รักพายุครับ”  เป็นคำที่ฉันจะพูดกับพายุเสมอ  และฉันก็สอนให้พายุบอกรักฉันตั้งแต่เขาเริ่มพูดได้   ฉันบอกว่า   อย่าอายที่จะ “บอกรัก” คนที่เรารัก   เพราะเราไม่มีวันรู้ว่าวันไหนที่คนที่เรารักจะจากเราไป  

        “rák Payu kráb”   bpen kam têe chăn jà pûut gàb Payu sà-mĕr láe chăn gôr sŏrn hâi Payu bòrk rák chăn dtâng-dtàe kăo rêrm pûut dâi      chăn bòrk wâa    yàa aai têe jà   bòrk rák kon têe rao rák      prór rao mâi mii wan rúu wâa wan năi kon têe rao rák jà jàak rao bpai

          ในชีวิตของฉันมีคนที่รักมาก ๆ     เพียงไม่กี่คน ถ้าไม่นับพายุก็มี  พ่อ แม่  ย่าและลุง  เชื่อไหมว่าตั้งแต่ฉันเกิดมาจนถึงทุกวันนี้    ฉันยังไม่เคยบอกรักพวกเขาเลยสักครั้ง    เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ ก็ไม่เคยมีใครสอนฉันให้ “บอกรัก”  พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว    ฉันไม่กล้า “บอกรัก” คนที่ฉันรักจริง ๆ นะ   

     nai chee-wít khŏng chăn mii kon têe rák mâak mâak piang mâi gèe kon tâa mâi náb Payu    gôr mii   pôr  , mâe ,   yâa   láe  lung                chêua măi wâa dtâng-dtàe chăn gèrt maa jon tĕung túk wan née     chăn yang mâi koei bòrk rák pûak-kăo loei sàk-kráng       prór dtâng-dtàe dèk dèk         gôr mâi koei mii krai sŏrn chăn hâi bòrk rák         por dtoh-kêun bpen pûu-yài láew      chăn mâi glâa bòrk rák kon têe chăn rák       jing jing ná !

          หลายปีก่อน   พ่อของฉันป่วยหนักนอนอยู่ที่โรงพยาบาล   ฉันไปเยี่ยมพ่อทุกวัน    ฉันจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี     ระยะทางจากบ้านไปโรงพยาบาลค่อนข้างไกล    ฉันขับรถประมาณชั่วโมงกว่า ๆ    ระหว่างทางที่ฉันกำลังขับรถไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล   ฉันคิดอะไรมากมายอยู่ในหัวสมอง   ฉันคิดว่าถ้าเราต้องจากกันโดยที่ฉันไม่มีโอกาสบอกรักพ่อเลยสักครั้ง    ฉันคงจะเสียใจมากที่สุด    ฉันบอกกับตัวเองว่า   วันนี้ฉันจะต้องบอกรักพ่อให้ได้    ฉันขับรถไปและฝึกซ้อมไป  “หนูรักพ่อ   หนูรักพ่อ” 

      lăai bpii gòrn     pôr khŏng chăn bpùai nàk          norn yùu têe rong-pá-yaa-baan      chăn bpai yîam pôr túk wan            chăn jam kwaam rúu-sèuk dton-nán dâi dii     rá-yá taang jàak bâan bpai rong pá-yaa-baan kôn-kâang glaai   chăn kàb-rót bprà-maan chûa-mohng gwàa gwàa     rá-wàang taang têe chăn gam-lang kàpb-rót bpai yîam pôr têe rong pá-yaa-baan       chăn kít à-rai mâak maai yùu nai hŭa sà-mŏrng       chăn kít wâa tâa rao dtông jàak gan doi têe chăn mâi mii o-gàat bòrk rák pôr loei sàk-kráng      chăn kong jà sĭa-jai mâak têe- sùt   chăn bòk gàb dtua aeng wâa       wan née chăn jà dtông bòrk rák pôr hâi dâi       chăn kàb rót bpai láe fèuk-sórm bpai      “nŭu rák pôr   nŭu rák pôr”

          แต่เกิดอะไรขึ้นเมื่อฉันเห็นหน้าพ่อที่โรงพยาบาล     ไม่มีคำพูดสักคำออกจากปากของฉัน   ฉันจำไม่ได้ว่าฉันจับมือพ่อไว้นานแค่ไหน   ฉันบอกรักพ่อมากมายหลายครั้ง    แต่เสียงของฉันมันดังอยู่แค่ในใจของฉันเท่านั้น     ฉันไม่กล้าเพราะฉันไม่เคย “บอกรัก” ใคร      ฉันไม่เคยถูกสอนและฝึกที่จะพูดคำนี้    ฉันรู้สึกเสียใจจริง ๆ    แต่ฉันสอนให้พายุ “บอกรัก” คุณตา (พ่อของฉัน) แทนฉัน  

     dtàe gèrt à-rai khêun mêua chăn hĕn nâa pôr têe rong-pá-yaa-baan    mâi mii kam-pûut   sàk kam òog jàak bpàak khŏng chăn      chăn jam mâi dâi wâa chăn jàb meu pôr wái naan kâe năi      chăn bòrk rák pôr mâak maai lăai kráng  dtàe sĭang khŏng chăn man dang yùu kâe nai jai khŏng chăn tâo-nán    chăn mâi glâa prór chăn mâi koei bòrk rák krai       chăn mâi koei tùuk sŏrn láe fèuk têe jà pûut kam née     chăn rúu-sèuk sĭa-jai jing jing      dtàe chăn sŏrn hâi Payu bòrk rák   khun dtaa  (pôr khŏng chăn)   taen chăn     

          ฉันบอกพายุว่า  เราไม่มีวันรู้เลยว่า   วันไหนที่เราจะต้อง “บอกลา” กัน  หรือบางทีอาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะ “บอกลา”   ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะ “บอกรัก”  ต้องรีบฉวยโอกาสนั้น   ห้ามพลาด

chăn bòrk Payu wâa      rao mâi mii wan rúu loei wâa     wan năi têe rao jà dtông   “bòrk laa”  gan    rĕu baang-tii àat jà mâi mii máe-dtàe o-gàat têe jà bòrk laa     dang-nán mêua mii o-gàat têe jà  bòk rák      dtông rêep chŭai         o-gaat nân     hâam plâat !

Don’t be shy to express your love because we do not know when we have to bid farewell.

“Mum loves you, Payu.” is something that I always tell Payu, and it is also something that I teach Payu to say all the time, ever since he began to learn how to speak. I told him not to feel shy in expressing his love for the people whom he loves. That is because we do not know when the person he loves may leave him.

Even though I have people whom I love in my life, there are not many of them. Apart from Payu, they consist of my parents, grandmother and uncle. Do you believe me if I were to say that I have never once said the word, love, to them ever since I was born? That is because no one taught me to express my love for them. After I have grown up, I never dared to tell them that I love them!

Many years ago, my father became very ill and spent many of his days in the hospital. Even though I had to drive over a very long distance for over an hour, I would still visit him every day.

During my journey to the hospital, my mind would always be whirling with many thoughts. But the thought that stood out the most was the situation where I no longer have the chance to express my love for him before we part from each other. Thus, I made up my mind to tell him that I love him. While I was driving to the hospital, I took the chance to practice saying, “I love you, father!”

By the time I saw my father at the hospital, the words I wanted to say to him were stuck in my throat. Not daring to speak out loud to my father, I later could not recall how long I held his hand and how many times I inwardly said that I love him.

Since no one taught me to express my love to those whom I love, I always felt very regretful. That is also why I always teach Payu to express his love for his grandfather (my father) on my behalf.

I explained to Payu that we can never predict the day when we have to ‘bid farewell’ or whether we would even have the chance to say farewell at all. As such, if we ever have the opportunity to express our love, we must seize it and not allow ourselves to miss it!

“แม่เหนื่อยไหมครับ”  คำถามง่าย ๆ ของพายุ    ที่แค่ได้ฟังก็หายเหนื่อยแล้ว  จำไม่ได้ว่าฉันบ่นว่า “เหนื่อย”  ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่    คงจะนานมากจริง ๆ นานจนจำไม่ได้แล้ว   เพราะฉันไม่ชอบพูดคำนี้   ฉันชอบพูดแต่คำที่ให้กำลังใจตัวเอง  มากกว่าพูดคำที่บั่นทอนจิตใจตัวเอง

“mâe nèui măi kráp”    kam-tăam ngâai ngâai khŏng Payu          têe kâe dâi- fang gôr hăai nèui láew       jam mâi dâi wâa chăn bòn wâa     “nèui” kráng sùt-táai mêua-rài      kong-jà naan mâak jing jing        naan jon jam mâi dâi láew prór chăn mâi chôrp pût kam née                chăn chôrp pût  dtàe kam têe hâi gam-lang-jai dtua aeng        mâak-gwàa pûut kam têe bàn-torn jìt-jai dtua aeng

          ใครว่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวง่าย ๆ   โดยเฉพาะแม่เลี้ยงเดี่ยวที่อยู่ต่างประเทศ   ต้องหาเงินไม่ใช่แค่เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง  แต่ต้องหาเงินเพื่อลูกด้วย   ฉันทำงานหนักเพื่อพายุ    ฉันเป็นครูสอนภาษาไทย   ฉันเป็นคนแปลให้บริษัทแห่งหนึ่ง และเป็นล่ามให้หน่วยงานรัฐบาลแห่งหนึ่งของที่นี่   ฉันเขียนตำราขาย   และพระเจ้าก็ยังให้ฉันมีเวลาเหลือที่ทำงานเพื่อสังคมด้วย   ฉันทำทุกอย่างที่ฉันสามารถจะทำได้   ฉันไม่ใช่คนเก่ง   และก็ไม่ใช่แม่ที่ดีสมบูรณ์แบบแต่ฉันก็พยายามทำอย่างสุดความสามารถ

     krai wâa bpen mâe-líang-dìew ngâai ngâai         doi chà-pór mâe-líang-dìew têe yùu dtàang-bprà-têt       dtông hăa ngern mâi châi kâe pêua kwaam yùu-rôt khŏng dtua aeng       dtàe dtông hăa ngern pêua lûuk dûai       chăn tam ngaan nàk pêua Payu        chăn bpen kruu sŏrn paa-săa Thai       chăn bpen kon bplae hâi bor-rí-sàt   hàeng   nèung láe bpen lâam hâi nùai-ngaan   rát-tà-baan   hàeng-nèung    khŏng têe nêe       chăn khĭan dtam-raa kăai     láe prá-jow gôr yang hâi chăn mii way-laa lěua tam-ngan pêua săng-kom dûai       chăn tam túk yàang têe chăn săa-mâat jà tam dâi         chăn mâi châi kon-gèng láe gôr mâi châi mâe    têe dii   sŏm-boon-bàep dtàe chăn gôr pá-yaa-yaam tam yàang sùt kwaam-săa-mâat

          ฉันไม่ค่อยกินข้าวนอกบ้าน   ส่วนมากแล้วฉันจะทำอาหารเอง เหตุผลเพราะประหยัดและสะอาด   ถึงฉันจะมีเงินไม่เยอะแต่พระเจ้าก็ให้ฉันมีเพียงพอที่จะแบ่งปันอาหารแก่คนอื่น   และฉันกับพายุไม่เคยขาดอะไรในชีวิต

chăn mâi kôi gin kâao nôrk-bâan       sùan-mâak láew chăn jà tam aa-hăan aeng        hèt-pŏn prór bprà-yàt láe sà-àat       tĕung chăn jà mii ngern mâi yé

dtàe prá-jâo gôr hâi chăn mii piang-por têe jà bàeng-bpan aa-hăan  gàe kon-èun láe chăn gàb Payu mâi koei kàat à-rai nai chee-wít

          ส่วนมากแล้ว  ฉันจะทำงานวันละประมาณ 15 ชั่วโมง   จริง ๆ แล้วฉันชอบทำงาน  ฉันสนุกกับงาน   ฉันมีความสุขกับงานทุกอย่างที่ฉันทำ   ดังนั้นฉันจึงไม่รู้สึกเครียดกับงานเลย

                Sùan-mâak láew      chăn jà tam-ngaan wan lá bprà-maan  15 chûa mohng      jing jing  láew chăn chôrb tam-ngaan        chăn sà-nùk gàb ngaan   chăn mii kwaam-sùk gàb ngaan túk yàang têe chăn tam      dang-nán chăn jeung mâi rúu-sèuk  krîat gàb ngaan loei  

          “แม่เหนื่อยไหมครับ”   แค่คำถามธรรมดา ๆ ของพายุ   มันก็มากพอที่จะทำให้ฉันหายเหนื่อย   ลูกคือ  “กำลังใจ”  ที่ทำให้ฉันก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง 

“mâe-nèui măi kráp”     kâe kam-tăam  tam-ma-daa  tam-ma-daa  khŏng Payu man gôr mâak por têe jà tam hâi chăn hăai nèui    lûuk keu    “gam-lang-jai”   têe tam-hâi chăn gâao-dern dtòr-bpai kâang-nâa yàang  kêm-kăeng

Do you feel tired, mom?

“Do you feel tired, mom?” is one of Payu’s simple questions that always dissipates the tiredness from my body. I can’t seem to remember when was the last time I have complained that I feel tired. It may have been such a long time that I can’t remember anymore. Not only that, but I also never like to talk about it, as I much prefer talking about things that would encourage myself to words that hurt me.

Whoever said that it is easy to be a single mum? Especially when it comes to single mums who live abroad. Therefore, when they earn money, it is not only for themselves but also for their children. I have been working very hard for Payu as a Thai teacher and a translator in a company, as well as an interpreter for a government department. Not only that, but I also sell my own teaching materials. On top of that, I still have sufficient time to volunteer.

All in all, I would take advantage of every opportunity that comes along my way. Although I am not exactly a perfect person or mother, I still strive to do my best.

Due to hygiene and being thrifty, I would usually cook my meals most of the time, so I don’t eat out often. Even if I do not have loads of money, God has provided me with sufficient food to share with others. As such, Payu and I have never lacked anything throughout our lives.

Most of the time, I tend to work for 14 hours each day. In fact, I enjoy working different jobs, as it brings me happiness. Hence, I don’t feel tired at all.

“Do you feel tired, mom?” is a very simple question that Payu would often ask, but it is more than enough to brighten my day. In every step I take, Payu, who is my ‘encouragement’, constantly gives me strength to move forward in life.