คนมักจะพูดว่าฉันเป็นคนที่ “ติดลูก” (ไม่ใช่ “ลูกติดแม่” นะ)  คือต้องเข้าใจก่อนว่าตอนที่ลูกยังเล็ก ๆ ครอบครัวอื่น ๆ “ลูกติดแม่”  มากกว่า “แม่ติดลูก”  มีคนบอกว่าฉันเป็นคนประหลาด  เพราะฉันติดลูกมาก 

kon mák jà pûut wâa chăn bpen kon têe  “dtìt lûuk”   mâi châi   “lûuk dtìt mâe” ná      keu dtông kâo-jai gòrn wâa dton-têe lûuk yang lék lék     krôb-krua èun èun    “lûuk dtìt mâe”    mâak gwàa   “mâe dtìt lûuk”   mii kon bòrk wâa chăn bpen kon-bprà-làat    prór chăn dtìt lûuk mâak

     ตอนที่พายุไปโรงเรียนอนุบาล  ทุกวันหลังจากส่งพายุไปโรงเรียนแล้ว  ฉันจะแอบมองดูพายุจากหน้าต่างห้องเรียน   บ่าย ๆ โรงเรียนยังไม่ทันเลิก  ฉันก็ไปรอที่หน้าโรงเรียนแล้ว  และฉันก็ทำแบบนี้ตลอดหลายปี  แม้แต่ตอนที่พายุเรียนประถมและมัธยมแล้ว   ฉันก็ยังทำพฤติกรรม “แม่ติดลูก” ไม่เคยเปลี่ยน  ฉันจะไปส่งพายุที่โรงเรียนแต่เช้าและนั่งกินข้าวเช้ากับลูก   รอจนลูกเข้าห้องเรียน  ฉันถึงจะกลับบ้าน  บ่าย ๆ โรงเรียนยังไม่เลิกฉันก็มาถึงโรงเรียนแล้ว   เวลาพายุไปเรียนพิเศษหลาย ๆ ชั่วโมง  ฉันนั่งรอพายุได้ไม่เคยเบื่อ   ฉันไม่อยากทิ้งพายุไปไหนนาน ๆ   เวลาที่ฉันไปเที่ยว  ไปกินอาหารนอกบ้าน ไปทำกิจกรรมต่าง ๆ กับเพื่อน   พายุจะเป็น “เงา” ที่ติดตามฉันอยู่เสมอ  ทุกแผนการในชีวิตของฉันจะต้องมีพายุอยู่ด้วย 

     dton-têe Payu bpai rong rian à-nú-baan      túk wan lăng jàak sòng Payu bpai rong-rian láew     chăn jà àep-morng duu Payu jàak nâa-dtàang hông rian        bàai bàai rong-rian yang mâi tan lêrk       chăn gôr bpai ror têe nâa rong-rian láew láe chăn gôr tam bàep née dtà-lòt lăai-bpii      máe-dtàe dton-têe Payu rian bprà-tŏm láe mát-tá-yom láew     chăn gôr yang tam préut-dtì-gam “mâe dtìt lûuk   mâi koie bplìan      chăn jà bpai sòng Payu têe rong-rian dtàe cháo láe nâng gin kâao-cháo gàp lûuk     ror jon lûuk kâo hông-rian   chăn tĕung jà glàp bâan        bàai bàai rong-rian yang mâi lêrk          chăn gôr maa tĕung rong- rian láew      way-laa Payu bpai rian pí-sèt lăai lăai chûa mong     chăn nâng ror Payu dâi mâi koei bèua      chăn mâi yàak tíng Payu bpai năi naan naan way-laa têe chăn bpai tîew      bpai gin aa-hăan nôrk-bâan    bpai tam gìt-jà-gam dtàang dtàang gàp pêuan       Payu jà bpen  “ngao”   têe dtìt-dtaam chăn yùu sà-mĕr      túk  păan-gaan nai chee-wít khŏng chăn jà dtông mii Payu yùu  dôui

     พายุเห็นแม่คนอื่นไปเที่ยวกับเพื่อน ไปปาร์ตี้  ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน    แต่แม่ของพายุไม่เหมือนแม่คนอื่นๆ  พายุถามฉันว่า “แม่ไม่เบื่อเหรอที่ต้องมานั่งคอยลูกทุกวันเป็นเวลานาน ๆ แม่ไม่เสียดายเวลาเหรอ”    ฉันตอบพายุอย่างไม่ลังเลเลยว่า   “แม่ไม่เคยเบื่อที่ต้องมีชีวิตติดกับพายุตลอดเวลา    เพราะในอนาคตพายุจะต้องมีครอบครัวใหม่ของพายุเอง   ถึงเวลานั้นแม่คงจะไม่ได้อยู่ในแผนการชีวิตของพายุตลอดเวลาอีกต่อไปแล้ว   ดังนั้นตอนนี้เมื่อแม่ยังมีโอกาส     แม่จึงอยากจะใช้เวลาให้มากที่สุดกับพายุเท่าที่จะทำได้    แม่ไม่เคยเสียดายเวลา   เพราะเวลาที่ได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างกับพายุเป็นเวลาที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของแม่” 

Payu hĕn mâe kon-èun bpai tîew gàb pêuan       bpai party        chái chee-wít yàang sà-nùk-sà-năan    dtàe mâe khŏng Payu mâi mĕuan mâe kon èun èun Payu tăam chăn wâa mâe mâi bèua rĕr têe dtông maa nâng koi lûuk túk-wan bpen way-laa naan naan      mâe mâi sĭa-daai way-laa rĕr            chăn dtòrb Payu yàang mâi lang-lay loei wâa  mâe mâi koei bèua têe dtông mii chee-wít dtìt gàb Payu dtà-lòrt way-laa         prór nai à-naa-kót Payu jà dtông mii krôrb-krua mài khŏng Payu aeng     tĕung way-laa nán mâe kong jà mâi dâi yùu nai păan-gaan chee-wít khŏng Payu dtà-lòt way-laa èek-dtòr-bpai láew     dang-nán dton-née mêua mâe yang mii o-gàat     mâe jeung yàak jà chái way-laa hâi mâak têe-sùt gàb Payu tâo-têe-jà tam dâi        mâe mâi koei sĭa-daai way-laa     prór way-laa têe dâi tam à-rai lăai lăai  yàang gàp Payu bpen way-laa têe mii-kâa mâak têe-sùt nai chee-wít khŏng mâe

พ่อแม่บางคนทุ่มเทเวลาทั้งชีวิตในการหาเงินและมีชีวิตส่วนตัว   ทิ้งลูกไว้กับพี่เลี้ยงหรือญาติ ๆ ให้ดูแลแทน   (พ่อของฉันก็เหมือนกันที่ทำงานหาเงินทิ้งฉันไว้ให้ลุงดูแล) เมื่อถึงวันที่พ่อแม่แก่ชราและเกษียณ   ลูกของพวกเขาก็ไม่ใช่เด็กเล็กอีกต่อไปแล้ว  ลูก ๆ ก็ต้องการใช้เวลาในชีวิตกับครอบครัวใหม่ของเขาเอง  ถึงวันนั้นแม้ว่าพ่อแม่จะมีเงินที่หามาได้มากมายแค่ไหน    ก็ซื้อเวลาของลูกกลับคืนมาไม่ได้

     pôr mâe baang kon tûm-tay way-laa táng chee-wít nai gaan hăa ngern láe mii chee-wít sùan-dtua     tíng lûuk wái gàb pîi-líang rĕu yâat yâat    hâi duu-lae taan  (pôr khŏng chăn gôr mĕuan-gan têe tam-ngaan hăa-ngern tíng chăn wái hâi lung duu-lae)      mêua tĕung wan têe pôr-mâe gàe chá-raa láe gà-sĭan    lûuk khŏng pûak-kăo gôr mâi châi dèk lék èek-dtòr-bpai láew     lûuk lûuk gôr dtông- gaan chái way-laa nai chee-wít gàb krôp-krua  mài khŏng kăo aeng       tĕung wan nán máe-wâa pôr-mâe jà mii ngern têe hăa maa dâi mâak-maai kâe năi   gôr séu way-laa khŏng lûuk glàb-keun maa mâi dâi

     ฉันจึงสัญญากับตัวเองว่า   เวลาที่ฉันมีมันจะไม่ใช่เวลาของฉันคนเดียว  มันจะเป็นเวลาที่ใช้ร่วมกันกับพายุเสมอ

chăn jeung săn-yaa gàb dtua aeng wâa     way-laa têe chăn mii man jà mâi châi way-laa khŏng chăn kon-diew      man jà bpen way-laa têe chái rôum gan gàb Payu sà-mĕr

Regardless of how much money you have,

you can’t buy your child’s time again.

People always said that I am someone who would stick closely to her child all the time and not the child who would continuously stick to his mother.

You have to understand that in other families; when the child is still very young, he would usually stick with the mother more so than the mother sticking to the child.

Someone often stated that I am an unusual person because I stick to m child too closely.

When Payu was in kindergarten, I would secretly watch Payu from the classroom window after sending Payu to school every day. In the afternoon, when the school had yet to end, I would already be waiting for him in front of the school. This continued to persist over many years.

Even if when Payu was in primary school and later in secondary school, my behaviour of ‘mother sticking to the child’ had never changed. I would still send Payu to school in the early morning and had breakfast with him. Then, I would wait for him to enter his classroom before I left for home. In the afternoon, when the school had yet to end, I would have already arrived at the school. When Payu went for his tuition, I could simply sit and wait for him over many hours without feeling bored. That was because I did not want to leave him for too long.

Whenever I travel, eat out, or do any activities with my friends, Payu will always be my ‘shadow’ that followed me everywhere I go. Thus, Payu, no matter what will definitely be involved in whatever plans I have in my life.

When Payu saw other mothers travel with their friends, go partying or take part in some enjoyable entertainments in life, he realised that his mother was not the same as them. As such, he asked me whether I have ever felt bored waiting for him over so many hours each day and whether I felt regretful for all the wasted time. I answered Payu without any hesitation that I had never felt bored for being with Payu all the time. That is because Payu will have his own family in the future, so when that time comes, I will not always be part of his future life plans. Currently, when I still have the chance, I want to spend as much time as I can with Payu. As such, I never thought I had been wasting my time because even though I could have used the time to do something else, the time I used to be with Payu is very precious to me.

On the other hand, some parents invest all the time in their lives to earn money and have their own lives, leaving their children with their babysitter or relatives to take care of them. (my father was also the same, as he was always at work and often left me with my uncle.) When parents grow older and retire, their children are not the same anymore, as they would rather spend their time with their own families. Even if the parents have accumulated so much wealth, they would not be able to buy any of their children’s time.

Thus, I made a promise to myself that I will always spend my time with Payu as the time in my life is not exactly my own time.