ตอนพายุเป็นเด็กเขาจะแกล้งนั่งอ่านหนังสือหรือทำการบ้านที่โต๊ะของเขา เขาแกล้งทำเป็นขยันอ่านหนังสือ แต่ที่จริงแล้วเขานั่งเฉย ๆ เขานั่งคิด นั่งฝันแต่เขาไม่ได้อ่านหนังสือ ฉันเคยเป็นเด็กมาก่อน ฉันเคยทำแบบนี้มาก่อน ทำไมฉันจะไม่รู้
dton Payu bpen dèk kăo jà glâeng nâng àan năng-sĕu rĕu tam gaan-bâan têe dtó khŏng kăo kăo glâeng tam bpen kà-yăn àan năng-sĕu dtàe têe-jing láew kăo nâng chŏie chŏie kăo nâng kít nâng făn dtàe kăo mâi dâi àan năng-sĕu chăn koei bpen dèk maa gòrn chăn koei tam bàep née maa gòrn tam-mai chăn jà mâi rúu
พายุคิดว่า ถ้าแม่เห็นเขาขยันอ่านหนังสือแล้วแม่จะไม่บ่น แม่จะไม่พูดมาก แม่คงจะภูมิใจในตัวเขามากที่เขาไม่ซน แล้วเขาก็ยังนั่ง(แกล้งทำเป็น)อ่านหนังสือวันละหลาย ๆ ชั่วโมง แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่า ที่จริงฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง ฉันรู้ว่าเขาแค่นั่งอยู่เฉย ๆ และไม่ได้ตั้งใจอ่านหนังสือ แต่ฉันไม่เคยบ่นเพราะอย่างน้อยในที่สุดเขาก็ทำการบ้านเสร็จ ฉันไม่เคยดุเขา ฉันรอให้เขาคิดได้เอง
Payu kít wâa tâa mâe hĕn kăo kà-yăn àan năng-sĕu láew mâe jà mâi bòn mâe jà mâi pûut mâak mâe kong-jà puum-jai nai dtua kăo mâak têe kăo mâi son láew kăo gôr yang nâng (glâeng tam bpen) àan năng-sĕu wan lá lăai lăai chûa-mohng dtàe kăo mâi koei rúu loei wâa têe-jing chăn rúu chăn hĕn túk-yàang chăn rúu wâa kăo kâe nâng yùu chŏie chŏie láe mâi dâi dtâng-jai àan năng-sĕu dtàe chăn mâi koei bòn prór yàang-nói nai-têe-sùt kăo gôr tam gaan-bâan sèt chăn mâi koei dù kăo chăn ror hâi kăo kít dâi aeng
ฉันรอให้ถึงวันหนึ่งเมื่อเขาโตขึ้นมา แล้วเขาตระหนักว่า การที่เขาทำแบบนั้นมันทำให้เขาเสียเวลาไปมากมายกับการนั่งเฉย ๆ อยู่บนเก้าอี้ แทนที่จะรีบทำการบ้านให้เสร็จแล้วไปวิ่งเล่นเหมือนเด็กคนอื่น
chăn ror hâi tĕung wan nèung mêua kăo dtoh-kêun maa láew kăo dtrà-nàk wâa gaan têe kăo tam bàep-nán man tam-hâi kăo sĭa way-laa bpai mâak maai gàp gaan nâng chŏie chŏie yùu bon gâo-îi taen-têe jà rêep tam gaan-bâan hâi sèt láew bpai wîng lên mĕuan dèk kon-èun
ถึงวันนี้เขาอายุ 17 ปีแล้ว ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาไม่ใช่พายุคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ฉันเห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายของเขา เขาตื่นตี 3 อ่านหนังสืออย่างจริงจัง ทำpast exam 10 ปี โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใครสั่งให้ทำ
tĕung wan née kăo aa-yu 17 bpii láew dton-née kăo bplìan bpai bpen kon-lá kon kăo mâi châi Payu kon-derm èek-dtòr-bpai-láew chăn hĕn gaan-bplìan-bplaeng mâak-maai khŏng kăo kăo dtèun dtii 3 àan năng-sĕu yàang jing-jang tam past exam 10 bpii doi têe mâi jam-bpen dtông mii krai sàng hâi tam
เมื่อวันก่อนเขาสารภาพกับฉันว่า เขารู้สึกเสียดายเวลาตอนเด็กมาก ที่เขาเป็นเด็กที่ขี้เกียจและแกล้งนั่งอ่านหนังสือเพื่อให้แม่ชมว่าเขาขยัน เขาคิดว่าแม่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาหลอกแม่
mêua wan gòrn kăo săa-rá-pâap gàp chăn wâa kăo rúu-sèuk sĭa-daai way-laa dton-dèk mâak têe kăo bpen dèk têe khîi-gìat láe glâeng nâng àan năng sĕu pêua hâi mâe chom wâa kăo kà-yăn kăo kít wâa mâe mâi koei rúu loei wâa kăo lòrk mâe
ฉันบอกพายุว่าฉันรู้และเห็นพฤติกรรมทุกอย่าง เขาเป็นคนขี้เกียจจริงๆ แต่ฉันไม่อยากดุเขา เพราะฉันก็เคยเป็นเด็กแบบเขามาก่อน ฉันก็เคยนิสัยไม่ดีแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน และเมื่อถึงวันหนึ่งฉันก็รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านไป
chăn bòrk Payu wâa chăn rúu láe hĕn préut-dtì-gaam túk-yàang kăo bpen kon khîi-gìat jing jing dtàe chăn mâi yàak dù kăo prór chăn gôr koei bpen dèk bàep kăo maa gòrn chăn gôr koei ní-săi mâi dii bàep nán maa gòrn mĕuan-gan láe mêua tĕung wan nèung chăn gôr rúu-sèuk sĭa-daai way-laa têe pàan bpai
ฉันบอกพายุว่าเวลาที่มันเสียไปแล้ว มันย้อนกลับมาอีกไม่ได้ อย่าเสียเวลาคิดย้อนกลับไปเสียใจกับสิ่งที่เรียกมันกลับมาไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉนั้นเวลาที่เหลือในชีวิตต่อไปนี้ ใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด
chăn bòrk Payu wâa way-laa têe man sĭa bpai láew man yórn glàb maa èek mâi dâi yàa sĭa way-laa kít yórn glàb bpai sĭa-jai gàp sìng têe rîak man glàb maa mâi dâi èek láew prór chà-nân way-laa têe lĕua nai chee-wít dtòr bpai née dtông chái man hâi kúm-kâa têe-sùt
It is because I was a child before.
When Payu was young, he would often pretend to diligent in reading books or doing his homework. In actual fact, he would simply sit there and do nothing, apart from thinking and daydreaming. Since I was a child before, I knew very well why he had done so.
Payu thought that if I saw him reading books diligently, I would then not nag at him and feel very proud of him, as he was not naughty and sat still in his room (pretending to be reading for many hours each day). But he never knew that I actually knew and had seen everything. I knew that he had been doing nothing as he sat there, with no intention of reading any books. Even so, I did not complain because, in the end, he had at least done his homework. Neither did I ever scold him, as I wished to let him realise his mistakes on his own.
I continued to wait until one day after he grew up, Payu finally realised that he had been wasting a lot of his time by doing whatever he had done. He had been sitting on his chair and doing nothing, instead of finishing his homework quickly and heading out to play with other children.
Now that he had turned 17 and was becoming into a new person, he was not the same Payu anymore. Over time, I saw numerous changes in him. Without anyone instructing him, he would wake up at 3 a.m. to read books seriously and do past 10-year exam questions.
Recently, Payu confessed to me that he felt regretful about the time when he was younger, where he pretended to read books in hopes to gain his mother’s praises. He always thought that I had never known that he bluffed her.
Subsequently, I told Payu that I had known and seen his behaviour during that time. Even though he was very lazy, I did not want to scold him since I had the same bad habits when I was a child as well. It was until one day that I had also felt regretful of those days that had passed.
I explained to Payu that the wasted time could never return, so he should not waste time mulling over it. Once it was gone, it would never come back again. Therefore, he should make the most of out of the remaining time in his life.